Protesty we Francji i podwójne standardy.

 Zazwyczaj nie piszę o obecnych wydarzeniach. Wiem, że to widać. A dlaczego piszę teraz? Bo za każdym razem jest tak samo. 

Otóż tak. Policja zastrzeliła chłopaka, bo nie zatrzymał się do kontroli. I mamy we Francji protesty. Które czasami przechodzą w zamieszki. Nie to, żeby protesty Żółtych Kamizelek albo niedawne protesty związane z “reformą” systemu emerytalnego były we Francji jakoś bardziej pokojowe. Żadne z tych trzech protestów nie były. Jednak wcześniejsze mówienie o “zamieszkach” miało inny wymiar. Dopiero, gdy większość protestujących nie jest po europejsku biała, media i komentariat przechodzą od “no tak, ta Francja” do “tak się zachowują imigranci, strzeżcie się”. Ba, poprzednie protesty jeszcze znajdywały zrozumienie w polskim mainstreamie. Te już nie. Wtedy jakoś nikt nie wiązał formy protestu z pochodzeniem. Nie to, żeby mnie to dziwiło. Nie dostrzegamy brutalności policji. Nie dostrzegamy tego, ani w Polsce, ani we Francji. Nie dostrzegamy, że karą za wykroczenie nie powinna być śmierć. Zamiast tego łatwiej napisać coś o morderczych grach, które źle wpływają na młodzież. Albo straszyć “takimi” ludźmi na TikToku. 

Za każdym razem wychodzą na ulicę niezamożni ludzie sfrustrowani nierównościami. Tak samo jest teraz. Nie odwieczni obcy, tylko ludzie, którzy praktycznie od kilkudziesięciu lat nie mają perspektyw (i mieszkają we Francji od kilku pokoleń). Tak, nie mają perspektyw. Nie musimy popierać takiej formy protestu, ale warto chociaż wiedzieć, skąd ona się bierze i że złożyły się na nią lata nierówności. Skoro coś nam w tej kwestii prześwitywało podczas bielszych francuskich protestów, to dlaczego nie świta nam teraz?