Drogie osoby, ten wpis zainspirował esej z lat dziewięćdziesiątych - Slavery, Race, and Ideology in the United States of America autorstwa Barbary Jeanne Fields. W eseju tym autorka rozpatruje jak dopiero z czasem - już po rozpowszechnieniu instytucji niewolnictwa w brytyjskich koloniach - do bycia Czarnym zaczęto przykładać kategorie rasowe. I tymi kategoriami rasowymi żyjemy do dziś, wobec czego pojawia się pytanie - czy traktowanie Afryki Subsaharyjskiej jako monolitu jest z tym powiązane? Oczywiście, że tak. Fields pisze, że fakt, iż mówimy o Afroamerykanach, ale już nie Euroamerykanach, jest symptomatyczny.
Amerykanie europejskiego pochodzenia mają ten przywilej, że mogą prześledzić, skąd pochodzą ich przodkowie - stąd takie nazwy, jak Irish-American czy Italian-American.
Natomiast Czarni Amerykanie tego przywileju nie mają. W czasach niewolnictwa rozdzielano bowiem osoby z tych samych grup etnicznych. Żeby ze sobą nie współpracowały. Żeby się nie buntowały. W takim rozproszeniu trudno było pamiętać o tym, że czyimiś przodkami byli np. Jorubowie z Afryki Zachodniej. A do tego dochodzi jeszcze kwestia, że przecież większość Afroamerykanów ma de facto mieszane pochodzenie rasowe. Badania wykazały, że przeciętna Czarna osoba ze Stanów Zjednoczonych ma pomiędzy 19% a 29% “europejskiego” DNA (za https://www.baystatebanner.com/2017/12/27/u-s-still-clings-to-one-drop-rule/). A to, że np. osoba, której rodzicami byli amerykańska Włoszka i Afroamerykanin będzie postrzegana jako Czarna, to jeszcze inna sprawa.
Czy zmierzam do tego, że słowo “African-American” jest problematyczne? W pewnym sensie jest, ale z pewnością nie jest też obraźliwe.
Z drugiej strony, nie dziwię się jakoś, że w dzisiejszych Stanach Zjednoczonych popularność zyskuje określenie Black.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz